Het is gevonden.
De plek waar je een andere wereld bijna kan aanraken, gewoon langs de dagelijkse fietsroute. Denk nu niet dat ik ben beland in een of andere spiritueel geori?nteerde fietsersclub, dit is een ander verhaal. Afgelopen zomer zat ik een paar keer op Riga’s busstation, te wachten op een bus die mij naar een of andere plaats zou vervoeren. Het is er vrij rommelig, maar onleefbaar ook weer niet. Een beetje als Napels, qua opgeruimdheid en staat van onderhoud. Plastic stoeltjes, gewassen grindtegels. Aan de muur hing een grote poster met bestemmingen, geschreven in Lets. Moskva. Smolensk. En nog meer plaatsnamen, legendarische plekken waarvan je nooit wist dat ze binnen je bereik waren en nog meer plaatsnamen die je niets zeiden. Plekken diep in de Oekra?ne, die je alleen kent van die keer dat PSV daar Europacup-voetbal moest spelen, en ze daar ongenadig klop kregen. En allemaal bereikbaar voor drie tientjes en negen uur in de bus deinen.
Ach ja, de wereld van het internationale reizen, van de lange afstanden. Met weemoed terug verlangend naar de kilometers. Herinneringen zijn mooier dan realiteit, dat gouden randje bestaat maar zelden in de werkelijkheid. Nu zie ik ze rijden, terwijl ik naar het station fiets, de bussen van Eurolines. Een bus naar Parijs. En vandaar verder, naar het Zuiden. Daar, achter het raampje, zitten ze. De internationale reizigers die hier net een tussenstop van een paar minuten hebben gemaakt. Ik zie ze. Gelukszoekers die kilometers maken. Plekken inwisselen alsof het om een paar sokken gaat. Wat een machtig idee. Een andere wereld, die reizigerswereld. Ik kan ze bijna aanraken.
Geef een reactie