Het is stil op straat want het is zondag. Een mager zonnetje probeert door de bewolking heen te geraken, maar is te zwak om werkelijk warmte af te geven. Een kwartier doe ik mijn best hardnekkig buiten te zitten, maar tevergeefs.
De resterende zaterdagkrant heeft de tijd. Ik organiseer wat foto’s. Moet per slot van rekening nog steeds dat fotoboek van vorig jaar in elkaar steken. Ondertussen staat de tv aan, want het spel is weer begonnen. Vlaams platland en eigenlijk is alles nog hetzelfde als vorig jaar. Klassiekers heten niet voor niets zo.
Wachten tot de kopgroep explodeert. Kilometers gaan traag en onderwijl geraken wat klusjes gedaan. Op de een of andere manier dragen de eindeloze rondjes rondom Belgische dorpjes waarvan je niet weet waar ze in liggen bij aan een bijna-stilstand. Onthaasting door kijken naar hardfietsers. Paradoxaal, is het niet?
Geef een reactie