Een paar weken geleden stond ik te luisteren bij the Notwist. Op z’n Duits uit te spreken: Noot-Wiest. Een bak elektronica en een partij bassen vlogen over mij.
En plots was ik weer terug op de plek waar ik het voor het eerst luisterde naar Neon Golden. Een klein station, een betonnen geval uit de jaren ’70, witgrijs blakend op een zomermiddag met temperaturen van 30 graden waar ik de enige was die wachtte op een stoptreintje. Ergens in 2004, als ik het goed terugzoek. Muziek is een herinneringsmachine: gooi er een liedje in en er komt een verhaal uit.
Geef een reactie