De eerste tonen van Machine Gun klinken als de telefoon gaat. Tot dan toe heb ik de auto gevuld met de klanken van Third, het album van Portishead. Ondergedompeld in desolate en hoekige elektronica probeer ik het gevoel van complete ontzetting dat ik had bij de eerste luisterbeurten terug te halen. Samen met We Carry On is het een van de meest compromisloze nummers van dit album. Peter belt als ik bij afslag Bunnik van de snelweg af ga. Onderwerpen die vast ook wel zouden kunnen wachten tot ik teruggekeerd ben uit dit spervuur van beats. Telefoons wachten echter niet. Ik draai de volumeknop maar naar beneden en neem op.
*
Life in Technicolor was twee minuten hoop. Hoop dat Coldplay een goed album zou kunnen maken, waarin nog iets van de magie van Parachutes zou weerklinken. Niets daarvan. Coldplay wil de grootste band op de planeet zijn, en maakt een popalbum waar de gitaar ver te zoeken is. Viva la Vida is een zeer middelmatige plaat met maar een paar lichtpuntjes.
Coldplay – Life In Technicolor
In plaats van een koud jaarlijstje, dit jaar een verhaaltje bij de opvallendste nieuwe muziek van het jaar
Geef een reactie