Op Centraal rond spitsuur. Golven reizigers doorklieven de stationshal. Het is er als aan het strand: golven komen aanstormen, breken kapot, vallen in stukken en druipen weer langzaam af. Na enige afwachten op een vrij plekje heb ik een bankje gekozen midden in de stationshal. Rondom me is het een serie van ontmoetingen. Er was ooit zo’n tv-programma over afscheid nemen en weerzien op Schiphol. Me dunkt dat je er op Centraal ook een kan maken.
Het meisje dat naast me zit op het bankje grijpt haar telefoon uit haar tas en belt. ‘Hee waar ben je’ vraagt ze, om te vervolgen met ‘Ik ben ook op het station’. Ze staat op en ziet degene die ze zoekt werkelijk een bankje naast haar zitten. Slechts een manshoge prullenbak zorgt ervoor dat ze elkaar niet zagen, al zijn ze maar een meter van elkaar verwijderd.
Misschien moet ik zelf ook maar eens bellen. Het is immers al… zes minuten over de genoemde tijd. Of misschien nog wat geduld betrachten – geduld is immers een schone zaak. Voor ik beslist heb of ik ga bellen gaat mijn telefoon over. Waar ik precies ben. Of ik ook al op het station ben. Ik ga staan en doorzoek de golven reizigers, draai wat rondjes omdat ik niet weet in welke richting ik moet kijken. Ik ben gevonden, wordt mij verteld, en het telefoongesprek beëindigd.
Geef een reactie