Drenthe. Landschap trekt door de ramen voorbij al is het niet bijster indrukwekkend. Gewoon platland met wat bomen en boerderijen. Af en toe een plaatsje waar dan de trein stopt en weer optrekt.
Bij een van de stations komt een groepje jongeren binnen (of hoe moet je mensen noemen die net een paar jaar jonger zijn dan jezelf maar duidelijk geen kinderen meer. Ik dacht aan het woord youngsters, maar ja, dat is weer Engels.). Ze spreken het weekend door. Een verjaardag van de jongen. Zijn cadeaus. Alcohol, geld en gereedschap.
Het meisje wijst uit het raam. ‘Oh, kijk, die toren daar, is bijna af!’
Een toren? Ik zie niks. Ik kom uit de Randstad, ik word pas wakker bij 60 meter. Maar hier is echt niets te zien, dat vinden ook haar medereisgenoten. Ja toch, er wordt daar een uitkijktoren opgebouwd, door ditendat bouwbedrijf, daar fietst ze langs. Tussen de maisvelden staat inderdaad een stalen geraamte. Acht meter? Maximaal. Het zou bij mij geen toren heten. Maar ja. Ik kom uit de Randstad.
Geef een reactie