Natuurlijk sta ik direct naast de deur als er ingestapt moet worden. Op dat moment heb ik al een half uur staan vernikkelen op het Centraal Station, al had ik gezelschap gehad van een muffin, een gevulde koek en een coca cola.
De Burger King was nog open om 3 uur ’s nachts, bemand door de altijd werkende Surinamers. Tenminste, ik denk dat het Surinamers zijn, het zouden natuurlijk net zo goed Ghanezen kunnen zijn, of Nigerianen. Of Nederlanders, als je hun paspoort bekijkt.
Zij produceren en verpakken hamburgers, patat, zoetigheid en drinken voor de constante stroom nachtbrakers die hier komen wachten op een trein die ze naar huis zal brengen.
In de trein ligt een Volkskrant Reizen op tafel. Fijn, denk ik, dan is er tenminste nog iets wat ik van boven tot onder kan spellen tot ik in Utrecht ben om wat te doen te hebben. Nachtnettreinen kunnen erg saai zijn namelijk. Niets komt er van. Het artikel over Ameland bekijk ik vluchtig, terwijl nog drie anderen rondom mijn komen te zitten. Ik hoor wat, wissel een blik en vraag ‘¿Espanol?’.
Zo ontspint zich een gesprek tussen Columbiaanse Madrileen die met een Franse vriend op bezoek is in Amsterdam, en er hoort ook nog een Nederlander bij, maar die relatie kan ik niet helemaal ontdekken. Hij spreekt niet alleen Spaans, maar ook Engels en tot mijn verbazing ook vloeiend Duits. En is klaarblijkelijk ook nog zeer wakker om dit uur, want gaat op een praat- en vraagstoel zitten.
We rijden via Hilversum. De toeristische informatie blijft beperkt tot het feit dat ze hier Big Brother uitgevonden hebben, en dat dit dus een belangrijke, historische plek is in de Europese geschiedenis. En dat is het soort slecht grappen dat we maken. Want om half vier ’s nachts Duits luisteren (voor het gemak spreek ik in het Engels terug), is nicht ganz einfach. De gebruikelijke prietpraat over de verschillen tussen landen en talen, over reizen, over London Calling waar ik die avond naar toe ben geweest.
Wonderlijke ontmoetingen. De Volkskrant laat ik ongelezen achter.
Geef een reactie