De man breekt door, hij passeert de laatste man. Ik stap naar voren, een paar passen. Oog in oog. Ik wil me op de bal storten, laat me op mijn linkerzij vallen, de bal omklemmen, maar voel de bal net onder me door zweven naar het doel.
De werkelijkheid kent geen herhalingsmodus. Zelfs een potje zaalvoetbal niet – hoezeer dat ook lijkt op dat spelletje met die bal op tv wat u nagenoeg eindeloos kan herhalen.
Toch gaat het zo razendsnel dat ik als keeper regelmatig niet weet wat er gebeurde. Dat er een bal kwam, dat ik die soms raak, en soms ook niet.
Vandaag zag ik (via Coert) dit filmpje (klikken, is de moeite waard). Over een camera die 2.500 beelden per seconde opneemt. Die heb ik nodig, volgende keer. Om een echte zweefduik te kunnen maken.
Geef een reactie