Zo. Even over een potje living on the edge vandaag.
Ik reed naar Dordt en omdat ik al laat was zou ik wel tanken nadat ik op mijn afspraak was geweest. Met een een waarschuwingslampje reed ik de parkeerplaats op (waar ik nota bene een waarschuwing kreeg wegens foutief parkeren, maar geen bon. Dat is ook weer aardig).
En tijd verstreek.
Aan het einde van de middag rebootte ik de auto om weer naar huis te gaan. Ploink. Lampje. Oh ja. Ik had geen zin door de stad te dwalen op zoek naar een benzinestation, dus ik reed meteen de ring op. Airco uit. Radio uit. Lichten uit. Gedoseerd optrekken. Raampje dicht voor optimale stroomlijning. Niet harder dan negentig rijden. Ik heb al flink geoefend voor de wedstrijd die op het bedrijf is aangekondigd om de meest zuinige rijder te selecteren.
File en de wetenschap dat dat benzinestation nog twintig kilometer weg was.
Maar het benzinestation kwam in zicht. De auto voelde zich als een woestijnreiziger die een oase tegenkwam, hoewel het natuurlijk de vraag is of auto’s over gevoelens beschikken.
Er was iets raars. De benzine leek op. Er kwam niks uit de slang. Meer mensen hadden er last van dus ik liep naar het winkeltje. Het bleek dat vanwege een pinstoring alle pompen waren dichtgezet. Gelukkig had ik nog 15 euro cash bij me, waarna ik wel een beetje mocht tanken.
Bij de volgende pomp ben ik maar weer gestopt om de rest van de tank vol te stoppen. De mevrouw van de kassa heeft ook net een pinstoring meegemaakt en dat dat maar stressen was, zo’n gebeurtenis.
Nu ontbreekt aan dit verhaaltje nog een moraal en die is er ook niet echt behalve dat het maar raar is eigenlijk zo’n pinstoring dus enzo toch echt wel.
Geef een reactie