‘Het is al weer een tijd terug dat ik hier geweest ben’, zeg ik terwijl we over de baan razen. Voor Covid, misschien wel. De coronaperiode is een soort muur in de tijd geworden, een klein tijdperk in ons geheugen.
We rijden op de snelweg tussen Breda en Antwerpen en alles is nog altijd hetzelfde in de Noorderkempen. Behalve dat we de snelweg af gaan en we in de nevelstad terecht komen. Navigatie leidt ons naar Kalmthout. Straatwegen door dorpen en over een militair oefenterrein genaamd Groot Schietveld. Langs de Wuustwezelsteenweg menen we de resten van een spoorbaan te ontdekken, maar als we later zoeken via internet is er geen spoor van terug te vinden op sites zoals deze. Het is nog steeds militair terrein dus Google Streetview geeft geen antwoord.
De Toverhazelaar (Hamamelis) is het centrale thema van het Arboretum Kalmthout. Deze struik bloeit in januari en februari, en de tuin heeft er vele tientallen verschillende soorten staan (behorende bij de grootste collecties van Europa).
Naast een eigen rondwandeling door de tuin, hadden we een rondleiding met een gids. Dat geeft een goede verdieping aan het verhaal van de boomkwekerij die na de Tweede Wereldoorlog een arboretum werd en zich ging specialiseren. Bovendien kon de gids meteen vragen beantwoorden van hobbytuiniers uit de groep die hij rondleidde (‘Wat kan ik onder een beuk planten’). Dus nu kan ik een rode (Amerikaanse) en gele (Aziatische) uit elkaar houden.
Meer informatie in de Arboretumgids.
Geef een reactie