(Deel 1)
Dirk Strok rijdt door de nacht. Het is stil, en dat heeft hij ook nodig. Drie kwartier geleden stond hij nog op het podium, en klonk het laatste applaus. In oktober is hij 68 jaar geworden, en het begint er steeds meer op te lijken dat zijn carriere als acteur echt voorbij is. 3 maanden geleden had hij aangekondigd dat dit z’n laatste toneelstuk zou zijn. Eigenlijk niet eens met de bedoeling dat dit echt zo zou zijn, meer met de intentie nog wat publiciteit rond zijn eigen persoon te cr?eren. Eigenlijk had hij met die aankondiging gehoopt op een smeekbede van een bekende regisseur, om nog een keer in een groot stuk te mogen spelen. Maar er had geen regisseur gebeld.
Afgelopen zaterdag was het afscheid van zijn collega’s geweest, na 35 jaar in het vak. En zojuist had echt het laatste applaus geklonken. Nu rijdt hij door de polder heen, op weg naar huis, naar het dorp, waar zijn vrouw nog op hem wacht.
Zelf had hij het liefst in de stad blijven wonen, maar zijn vrouw wilde al jaren ‘buiten gaan wonen’, zoals ze dat noemde. 8 jaar geleden had hij toen maar toegegeven. Maar het kost hem op avonden als deze, als het laat is, en hij alleen terug rijdt vanuit de stad naar het dorp, wel veel moeite.
Ook Ignatius Bovenweg is onderweg die nacht. Hij had tot half twaalf op z’n werk gezeten – deadline is deadline. Deze opdracht moest vandaag af zijn en het is hem gelukt. Het is hem gelukt! Nu kan hij trots zijn resultaten gaan presenteren. Hij heeft nog een paar dagen om het geheel in een wat leesbaarder vorm te gieten. Dat is kort, maar het zwaarste werk is gedaan. Nu rijdt hij op volle snelheid over de snelweg naar huis, autoradio aan. Het eerste pianoconcert van Tsjaikovsky, dat is muziek die energie geeft aan een avond als deze.
(morgen deel 3)
Geef een reactie