Bovenweg draait de knop van zijn autoradio om. Het nieuws van twaalf uur. Weinig nieuws verrast hem, en hij wil bijna de knop omdraaien als hij hoort dat er verkeersinformatie is. Op dit uur nog wel. De nieuwslezer kondigt twee kilometer file aan in verband met wegwerkzaamheden. Ge?rgerd draait hij de knop om. Als hij dit eerder had geweten had hij om kunnen rijden over de provinciale weg. Nu zit er weinig meer op dan achter in de file aan te sluiten. Hoewel – er is nog een afslag tussen hem en de komende verkeerswerkzaamheden. Dan moet hij wel door een vrij onbekend stuk polder, maar dat zal wel lukken. Alles liever dan in de file te gaan staan op zo’n avond. Hij doet zijn richtingaanwijzer aan, en verlaat de snelweg.
Ondertussen heeft Dirk Strok zijn auto langs de kant van de weg gezet. Midden in de polder, op een klein weggetje, is hij stil gaan staan. Zijn hoofd heeft frisse lucht nodig, en wel nu. Hij gaat aan een hek staan en ziet in de verte de stad liggen. De maan staat hoog boven hem. En hij wordt langzaam overvallen door vragen. Is dit stoppen met acteren wel zo slim geweest? Zijn leven speelt zich in en om het theater af. Wat moest hij nu? Hij kan best nog door gaan met spelen, fysiek is er geen enkel probleem. Zijn vrouw had bedacht dat ze wel eens een cruise zouden kunnen gaan maken, met z’n twe?en weg uit de drukke wereld om hen heen. Maar hij wil eigenlijk helemaal niet weg. Natuurlijk zou hij uiteindelijk wel toegeven, dat had hij destijds ook gedaan toen ze buiten de stad wilde gaan wonen. Maar nu wil hij niet. Het lijkt erop alsof ze hem steeds verder weg wil krijgen van de wereld van het theater. De wereld die eigenlijk zijn thuis is. Ja, ze wil hem steeds meer weg krijgen uit dat theater, en hij heeft het door. Vroeger kwam ze vaak kijken als hij speelde, nu was ze al jaren niet geweest. Zelfs zijn afscheidsreceptie had ze niet bezocht. Stapsgewijs ziet hij het allemaal gebeuren, en hij is machteloos toeschouwer van zijn eigen leven.
Op enkele kilometers hoogte gaat een vliegtuig over. De knipperende lichtjes trekken snel voorbij, naar het noorden. De polder is volstrekt leeg. En hij rouwt. Om het verlies van een goede vriend, theater geheten.
(morgen deel 4)
Geef een reactie