Na drie weken stilte ontkom ik er niet aan een metastukje te schrijven. Of althans een opmerking te maken dat het hier wat stil is en nog wel even zal blijven.
Het verhaal ligt op straat betoog ik altijd als iemand zegt dat er niets te schrijven valt. Hetgeen overigens waar is. Ter plekke van het oude landgoed lag iemand op straat, ingepakt in dekens, met mensen er om heen waarvan er een aan een telefoon die over een ambulance sprak. Ik rende er langs en had er na nu niet meer aan gedacht.
Maar de verhalen. Ik reed over de zonovergoten Maasboulevard en dacht laat ik straks tweeten ‘Maasboulevard kleiner dan drie’ en onderstaande foto erbij stoppen. En graag een foto die nog wat beter aangesneden is dan deze snapshot. Het kwam er niet van.
In plaats daarvan mailde ik wat heen en weer en kachelde weer naar Utrecht terug. Ik belandde in een harmonicafile en liet me verleidden tot het kopen van stroopwafels bij een tankstation. Eigenlijk in omgekeerde volgorde, maar dat doet er niet veel toe want dit is toch een onsamenhangend verhaal.
Het enige verhaal dat ik heb overwogen op te schrijven was over het meisje (vrouw? voor het verhaal is meisje een beter beeld) dat naar yoga ging om te ontspannen maar zodanig moest haasten om dat in haar drukke bestaan de plooien dat ze het eerste kwartier uit zat te hijgen in de yogales. Langer dan twee tweets is dat verhaal overigens ook niet.
Geef een reactie