Voor me rijdt een zilveren Jaguar. Even verderop heeft iemand z’n auto bijna dwars op de straatweg gezet in een poging in te voegen in het drukke verkeer. Amsterdams rijden, die term leerde ik van mijn vader voor jezelf er tussen drukken. Hier werkt het niet, want ik passeer en achter me nog een auto en nog één en nog één en daarna kijk ik niet meer in de achteruitkijkspiegel.
Op het fietspad zijn hardlopers bezig en iemand zit op een te kleine racefiets.
Onderweg ben ik begonnen aan het nieuwe album Five Dice, All Threes van Bright Eyes.
Vanochtend heb ik het album opgeslagen en twintig minuten terug ben ik begonnen met luisteren, met verwachtingen van een goede single en een grote status, en vrees dat het misschien tegenvalt.
Want na The People’s Key was het toch een beetje stil geworden rondom creatief brein Conor Oberst. Er kwamen nog wel albums maar het sloeg niet meer zo aan als in de jaren ‘00. De vraag is of dat aan mij ligt of aan de muziek. Ieder geval een grote naam. Ooit binnengehaald als een nieuwe Dylan, maakt furore met I’m wide awake it’s morning, dat ik mee kan zingen, en zo te zien 6x eerder aangehaald op dit weblog.
Dit album klinkt uitstekend. Conform traditie openen met een halfgesproken track. Een goede mix tussen country, indie en folk-meezingers. Slimme gastoptredens van onder meer Cat Power en Matt Berninger (The National).
—-
Live zien kan ook nog: Dinsdag 12 november in Doornroosje, Nijmegen voor 41 euro. Niet goedkoop, ver weg, rottijdstip (drukste maand van het jaar), maar wel verleidelijk als ik woensdagochtend vrij neem.
Jaren her, bijna een decennium terug. Ik had alles geregeld voor een teamuitje, alleen nog geen restaurant voor eten. Ik leerde dat je beter geen teamuitje op maandag organiseert want dan is alles dicht. Dus ik belde een restaurant en vroeg of ze open gingen als ik een heel team mee zou brengen. Dat deden ze en het was een doorslaand succes.
Een paar jaar terug, kort na corona. We besluiten uit eten te gaan en ik herinner me dat restaurant. Het is teleurstellend geheel. Er zijn twee stellen in het restaurant dat zo leeg is dat je complete gesprekken kan horen van de bediening en de kok uit de keuken. Het gaat over waar je het best overhemden kan kopen.
Gisteren. De zon schijnt en ik fiets over het bruggetje. Op de plek waar het restaurant zat, zit nu een ander.
Afgelopen vrijdagochtend schreef ik op Mastodon: Vrijdag in september dus het regent nieuwe muziek. De dag begonnen met een live album van The War on Drugs. Zijn ze in staat het studiogeluid ook live te brengen of verdrinkt het in een zee van geluid? Nog geen oordeel na 4 tracks.
Dat schreef ik nadat ik de eerste vier tracks op de speaker van de telefoon geluisterd had.
Zoals ze zeggen: de beste camera is degene die je bij je hebt geldt ook de beste muziekinstallatie is degene die je tot je beschikking hebt. Regelmatig luister ik in huis muziek door de speakers van de telefoon, omdat ik ongeschikt ben voor Airpods of andere Bluetooth oordopjes, en ook nog altijd een koptelefoontje heb. Blik geluid is beter dan geen geluid.
De rest van het album luisterde ik in de auto, waar wel een goede geluidsinstallatie in zit. Wereld van verschil. Goed live album, zeker op een goede geluidsinstallatie.
Uit een grote stad wegfietsen is bijna net zo bijzonder als er naar toe fietsen. De plek is out of context. Normaal passeer je Rotterdam Centraal. Het Groothandelsgebouw is mogelijk een bestemming. Nu een startpunt om op eigen fiets te gaan fietsen
Door West, Marconiplein, Schiedam. De Roemeens orthodoxe kerk is een bijzonder bouwwerk in Schiedam. Bij Vijfsluizen gaat het echt regenen terwijl ik onder snelweg en metro doorga.
De wind tegen is sterk (4?). Ik kies het Hoekselijnpad. Zag het nieuwe (tijdelijke?) dorp dat in Vlaardingen voor Oekraiense vluchtelingen is gebouwd. Passer de nieuwe Blankenbergtunnel
Bij de pont van Maassluis zijn meer fietsers. Ze wisselen bestemmingen uit.
Vlot door Rozenburg en Europoort heen naar Brielle. Mooi historisch stadje, als toch wel behoorlijk toeristisch.
Koffie met havermelk en een bagel met vegetarische filet american bij een hip zaakje. Bloemen als versiering op je broodje, dat werk.
Bij de Jumbo nog wat krentenbollen gehaald. Daarna door. Wind en dijken. Geen rechte route te vinden, alles gekromd, ook mijn rug over het stuur, zou het spreekwoord tenminste willen. Het is wel hard werken in dit landschap dat doet denken aan Zeeuws Vlaanderen vol met restanten van kreken die nog wel herkenbaar zijn.
In Abbenbroek rust ik maar even uit op het plaatselijke bankje. Twee bankjes met uitzicht op de akkers en een grasperkje. De wind is onveranderlijk zuidwest en uit alle hoeken hard. Op de kaart is Willemstad heel ver. Krentenbollen en water. Brok bij brok verder is het adagium.
Verrassend makkelijk kom ik in Zuidland en Nieuw-Beijerland. Voor die laatste een pont, waar ze zowaar geen pin accepteren en ik toch cash geld moet betalen. Mijn pedalen klinken steeds matiger en voordat ik het dorp uitrij check ik of er een fietsenmaker zit in het volgende dorp. Die is er en die is ook open. Klik. Klak, bij vrijwel elke omslag hoor ik mijn pedaal en naar blijkt is het de versleten kogellager.
De fietsenmaker in Zuid-Beijerland helpt me vriendelijk en snel. Hij kijkt met een vakkundige blik en ziet direct dat ze versleten zijn. Wil je deze, vraagt hij terwijl hij iets nieuws uit het rek grijpt. De gele fietstassen hangen er nog aan terwijl de fiets opgehesen woren voor montage. Ik betaal 30 euro en kan door.
Zuid-Beijerland heeft nog goede winkels. Een grote Albert Heijn voorziet me van extra water, want drinkwaterpunten liggen niet echt op de route. Een beter voorbereid fietser had nog een extra bidon bij zich gehad, maar voorbereiden zat er niet in dit jaar. Konijnendijk Mode is een grote zaak en ook nog aan het bijbouwen. Er goed bij zitten tijdens de zondagse kerkdienst, dat snappen ze hier wel.
Een betrekkelijk kort stuk naar de brug. De Schenkeldijk heeft een zichtlijn…. op een moderne windmolen.
Ik kruis de A29 en draai rechtsaf richting de Haringvlietbrug. Beneden ligt de stop van de interliner aan de snelweg om vanaf hier snel in Zuidplein te kunnen zijn. Die ken ik uit de auto. Nog een stuk over de brug en misschien kan ik aan de andere kant bij de forten gaan kijken, ik ben immers ruim op tijd in Willemstad. Daar denk ik aan en niet aan de witte verkeersobstakels die ik aanzie voor haaientanden waardoor ik er bovenop fiets, ten val kom en op de grond lig. Terwijl ik lig hoor ik de lucht uit mijn band ontsnappen, voel bloed uit mijn knie komen en heb de klap op kunnen vangen met mijn handen die gelukkig fietshandschoenen droegen.
Willemstad is meteen ver weg. Mijn knie is open en een fietser roept gaat het? en een studente die bij de halte zit te wachten komt aanlopen. Het gaat wel roep ik automatisch en sta op, kwaad op zo’n klein hoekje waar het ongeluk in zat, nu moet ik gaan repareren.
Veertig minuten later zit ik in de Interliner naar Rotterdam. Mijn elleboog is stijf gekneusd, mijn band niet meer te repareren en mijn knie kapot. Een fietslog wordt het, maar slechts van één dag.
Het hebben van een adresje is altijd de moeite, al maak je er wellicht nooit gebruik van.
Op een zaterdag fietste ik eens langs bij Buurman Utrecht, de ‘bouwmarkt’ voor tweedehands bouwmateriaal. Ze hebben er vooral hout in een kleine loods. Als je kijkt hoeveel er in bouwcontainers weggegooid wordt is hergebruik logisch. Zeker voor hardhout is er in regio bij mijn weten geen enorm aanbod voor de particulier. Nijhof in Baarn heeft wat liggen, maar dit is een prima adresje voor een nieuw projectje waar ik een kleine hoeveelheid bijzonder hout voor zoek.
Keith Seifert in The Hidden Kingdom of Fungi – Exploring the Microscoping World in Our Forests, Homes, and bodies.
Our lack of empathy-our impaired Umwelt-is reflected in how we treat other living things. We enjoy a modest camaraderie with animals of a certain size: our pets and the charismatic mammals on television or in zoos. Their babies remind us of our own babies. They relate to us in some social manner.
But our warm, fuzzy feelings dissipate when we consider other animals. How do you feel about insects? Or frogs or bats? Peering into the eyes of these creatures feels like staring into the eyes of an alien. Empathy for invisible life-forms seems a long way off.
Net als octopussen staan schimmels ver van ons vandaan. Dit boek ligt op nachtkastje en gaat iedere dag weer een paar pagina’s verder, maar het is wel ingewikkeld Engels (en Latijn). Fascinerend onderwerp wel. Er is zoveel wereld waar je geen weet van hebt. In deze hoek van biologie wil ik trouwens binnenkort ook Frans de Waal over apengedrag lezen.
Dat stond dus op de verkeerde to-do-lijst. Ik eet geen CSS Rounded Corners deze week.
>
Interessant nieuw album van Mercury Rev: Born Horses – doet aan Destroyer denken.
>
Las gisteravond mijn laatste vondst uit de buurtbieb uit, The Spy Who Came in from the Cold van John Le Carre. Verwarrend en grimmig spionageverhaal maar als ik het goed begrijp is dat precies de bedoeling.
>
Tramstertram – een simpel spelletje om grachtengordels te maken (via).
